Wyobraźmy sobie, że mamy rok 2013 i razem z zakończeniem remontu trasy WZ powstał DTC. Oto, jak byśmy go opisali…
Dworzec Tramwajowy Centrum to wygodny i funkcjonalny węzeł zdolny sprawnie obsłużyć duże ilości przesiadających się pasażerów. Przesiadka w obrębie DTC nie wymaga przechodzenia przez jezdnię. Całość przesiadek (z wyjątkiem autobusów podmiejskich i projektowanej linii ETK) odbywa się w obrębie węzła. Składają się na niego cztery równoległe tory z czterema (lub trzema w wariancie II) peronami. Każdy peron może pomieścić dwa składy tramwajowe o długości ponad 40 metrów. Dzięki temu znikną problemy korków tworzonych przez tramwaje czekające w kolejce do podjechania na przystanek. Możliwe też będzie kierowanie na trasy pojemniejszych składów trzywagonowych, czy nowoczesnych tramwajów o długości przekraczającej 40 metrów.
Na etapie planowania powstały dwie wersje węzła różniące się układem torów i peronów. W wersji I przewidziano cztery oddzielne perony. Tory wewnętrzne należały do trasy WZ i umożliwiały wyjazd w kierunku Widzewa i Retkini, zaś tory zewnętrzne to ŁTR, a więc trasa prowadząca w kierunku Bałut i Chojen. W wersji II tory ŁTR usytuowano po północnej stronie węzła zaś trasy WZ – po południowej. Wariant ten ma 3 perony – peron dla jazdy w kierunku Retkini i Chojen jest wspólny, ale szerszy. Dzięki temu część przesiadek w ogóle nie będzie wymagać przejść pomiędzy peronami.
Linie jadące w poszczególnych kierunkach zawsze odjeżdżają z tych samych peronów. Układ torowy został tak zaprojektowany, aby zasada ta obowiązywała także w przypadku utworzenia linii skręcających z trasy WZ na ŁTR (lub odwrotnie). Układ torowy umożliwia także wykorzystanie DTC i pobliskich ulic jako pętli awaryjnej dającej możliwość zawrócenia w każdym z kierunków. To niezwykle ważne, bo sukces transportu publicznego będzie zależał od jego odporności na sytuacje kryzysowe. W przypadku tramwajów kluczowe jest, aby w przypadku awarii czy wypadku istniała możliwość szybkiego objechania miejsca zdarzenia bez blokowania sprawnych tramwajów i nadmiernego zmieniania tras. Dlatego tory w al. Kościuszki i ulicy Żwirki pozostawiono, mimo iż służą głównie do celów awaryjnych. Tramwaje jadące z południa korzystają z nowego odcinka trasy zbudowanego w jezdni uporządkowanej ul. Piotrkowskiej. Na teren DTC może także wjechać autobus miejski jadący w relacji wschód – zachód czyli przede wszystkim linia autobusowa łącząca lotnisko i dworzec Łódź Fabryczna.
Przejście pomiędzy peronami możliwe jest w połowie węzła oraz na jego skrajach. Tam też zlokalizowane są naziemne przejścia dla pieszych, którymi piesi mogą dojść na przystanki np. z ul. Piotrkowskiej. Ruch na przejściach sterowany jest przez sygnalizację świetlną regulującą także ruch samochodów. Przejście podziemne nie służy już pieszym – rozważa się jego zlikwidowanie lub przeznaczenie na inne cele np. na pomieszczenie służbowe dla motorniczych i służb nadzoru ruchu. Na wysokości przejścia środkowego przez tory zlokalizowano dodatkowo kiosk i punkt obsługi klienta. Platformy przystankowe są wyniesione do poziomu podłogi tramwaju niskopodłogowego. Cały węzeł jest zadaszony, dzięki czemu przesiadający się chronieni są przed deszczem czy śniegiem. Dodatkowe przeszklenie ścian bocznych węzła pozwoliłoby także chronić podróżnych przed wiatrem i hałasem z ruchliwej ulicy.
DTC posiada wszystkie najważniejsze cechy nowoczesnego węzła przesiadkowego. Przesiadka pomiędzy poszczególnymi liniami nie wymaga przechodzenia przez ruchliwą jezdnię ani długich dojść. Mimo swoich rozmiarów poruszanie się po węźle jest proste – tramwaje w każdym z kierunków odjeżdżają zawsze z tego samego miejsca. Zadaszenie chroni pasażerów przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Jednocześnie zyskując atrakcyjny wygląd węzeł stał się ikoną nowoczesności łódzkiego transportu publicznego. Sama obecność DTC w przestrzeni miasta uświadamia wszystkim mieszkańcom, że transport publiczny w Łodzi wychodzi z zapaści i wkracza w XXI wiek, co daje większy efekt marketingowy niż niejedna kampania promocyjna.
Dworzec Tramwajowy Centrum – widok na perony dworca (rys.: Mariusz Cieślak)
Czytaj dalej: KOSZTY I ORGANIZACJA BUDOWY DTC