Każdy dobrze rozwinięty, elastyczny system transportowy będzie wymagał przesiadek. Zintegrowane węzły przesiadkowe tworzy się zarówno w miastach małych (wtedy jest to przeważnie jeden punkt, w którym spotykają się wszystkie linie), jak i w dużych metropoliach. Zależnie od lokalnych warunków, potrzeb i możliwości węzły będą różnić się wielkością, przepustowością, oprawą architektoniczną. Na poszczególnych podstronach prezentujemy pięć wybranych rozbudowanych węzłów komunikacji publicznej. Doświadczenia zaprezentowanych miast posłużyły przy opracowaniu koncepcji DTC.
HELSINKI – HAKANIEMI
ZURYCH – BELLEVUE
WROCŁAW – PLAC GRUNWALDZKI
LIPSK – HAUPTBAHNHOF
Place de l’Homme de Fer – główny węzeł przesiadkowy Sztrasburga
Bardzo podobny do planowanego DTC węzeł znajduje się w Miluzie. Generalnie zasada jego działania jest identyczna – tramwaje w relacji N-S mają na krótkim odcinku przebieg równoległy do tych relacji W-Z. Są tam 4 tory i platformy przystankowe, zorganizowane podobnie jak DTC w wariancie 1 (choć ja wolałbym wariant 2). Całość znajduje się na kameralnym placu u podnóża wieżowca – symbolu centrum miasta. Trudno zatem nie doszukiwać się tu analogii z placem przed Centralem. Wypada tylko mieć nadzieję, że ktoś w Łodzi wreszcie pójdzie po rozum do głowy i zamiast marnotrawić pieniądze publiczne na tunele samochodowe czy inne stadiony zrealizuje ten kluczowy projekt
Tu parę zdjęć węzła:
http://farm3.static.flickr.com/2478/3957038448_fa8a0a8d8e.jpg
http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Mulhouse_PorteJeune_02.JPG
Swoich nie mam, bo tam nie byłem
W Europie jest dużo bardziej rozbudowanych węzłów przesiadkowych. To raczej ich brak w Polsce jest ewenementem. Węzeł w Miluzie nieco się różni od DTC i przywołanych. Po pierwsze – w niewielkim stopniu uwzględnia ruch awaryjny. Po drugie – wykorzystywane są tam tramwaje dwukierunkowe, dzięki czemu udało się zrobić tylko dwa perony (szkic: /blog/wp-content/gallery/dworzec-tramwajowy-centrum/miluza-szkic.jpg ). Po trzecie zaś budowę tramwaju, jak to we Francji, wykorzystano do uspokojenia ruchu samochodowego i estetyzacji przestrzeni. Plac zajmowany przez węzeł przed budową tramwaju był utopiony w asfalcie – jak wygląda obecnie – widać na zdjęciach (jeszcze tu: http://historia.arch.p.lodz.pl/jw37/urbtr/images/mulhouse-06-13.jpg ).